Zabytki czy pomniki Kamienicy Polskiej to nie jedyne obiekty warte zwiedzania. Na obszarze gminy dominuje naturalny krajobraz, który urozmaicają przyległe zadrzewienia, łąki i kompleksy roślinne. Rolę korytarza ekologicznego pełni rzeka Kamieniczka ze swoją doliną i licznymi niewielkimi dopływami.
Środowisko naturalne wzbogacają miejsca, które ukrywają nutkę ciekawej historii. Poniżej przedstawione są lokalizacje, które będąc w Kamienicy Polskiej naprawdę warto zobaczyć.
Basen
W 1941r. niemieckie władze okupacyjne mające swą siedzibę w dawnym domu Merynów zarządziły budowę ośrodka rekreacyjno-sportowego. Na wyburzonej posesji Walentków oraz na łąkach nad Kamieniczką, rękami zmuszanych do pracy "na szarwark" mieszkańców wsi, z materiałów zabieranych po domach, powstał duży basem kąpielowy, boisko oraz stylowy drewniany budynek, służący kontuzjowanym żołnierzom Wehrmachtu. Urządzono trawiaste skarpy, żwirowe alejki, posadzono drzewa i kwiaty. Po wojnie ośrodek nad basenem, zwany przez Kamieniczan Betlejemką, stał się własnością gminy. Tętnił życiem, stanowił centrum życia kulturalnego, sportowego i towarzyskiego. Znajdowała się tu świetlica Spółdzielni Tkaczy i Dziewiarzy, biblioteka, kawiarenka. Młodzież brała lekcje gry na akordeonie, a w latach 70-ych działała kapela prowadzona przez Tadeusza Sędziwego oraz młodzieżowy zespół muzyczny Judith's Dream.
Obiekt po renowacji i rozbudowie stał się Gminnym Ośrodkiem Kultury i siedzibą zespołu folklorystycznego "Kamienica". W miejscu starej niecki basenu wybudowano dwa nowe baseny: duży o wymiarach 15x25m (1,45-1,80m głębokości), posiadający wyznaczone miejsca do skoków, oraz mały basen o wymiarach 8x15m (0,20-0,85m głębokości) dla dzieci ze zjeżdżalnią. Dopełnieniem przebudowy obiektu stała się budowa sceny, tarasu i szatni. Basen działa w sezonie letnim i jest dostępny zarówno dla mieszkańców, jak i gości.
Rzeka Kamieniczka
Największy z dopływów Warty na obszarze gminy to rzeka Kamieniczka, rozciągająca się z zachodu na wschód przez centralną część Kamienicy Polskiej. Pełni rolę korytarza ekologicznego ze swą doliną i licznymi bezimiennymi potokami, płynąc w bezpośrednim sąsiedztwie domów. Kamieniczka jest nieuregulowana, miejscami meandruje, a dno jest w wielu miejscach podmokłe.
Ta niepozorna rzeka należąca do dorzecza Odry, stanowi mapę pamięci mieszkańców gminy. W odległych czasach było to miejsce prania bielizny, bielenia płótna (blichowania), łowienia ryb, płukania warzyw, zieleniatek, miejsce kąpieli, uprawiania kajakarstwa, jazdy na łyżwach. Woda poruszała koła kuźnicze i młyńskie. W późnym średniowieczu, przed wykupem księstwa siewierskiego z rąk książąt cieszyńskich, stanowiła granicę międzypaństwową: oddzielała ziemie podległe Koronie św. Wacława, a więc czeskie, od ziem Korony Polskiej. Potem stanowiła granicę enklawy Rzeczypospolitej, aż do ostatecznego przyłączenia księstwa siewierskiego do Rzeczypospolitej w 1792r. Nazwa w formie zdrobniałej (Kamioniczka) występuje w dokumencie Kazimierza Wielkiego z 1341r. W akcie sprzedaży księstwa siewierskiego z 1443r. nazwana jest Kamienicą. W Lustracji województwa krakowskiego z 1564r. występuje w formie zdrobniałej: Kamieniczka. Na odpisie mapy Chłądzyńskiego z 1818r. nazywana jest Kamienicą. czasem błędnie zaznaczana na mapach jako Zimna Woda, od nazwy jej lewego dopływu.
Rzeka Kamieniczka swoje źródło ma koło Kamienicy w powiecie lublinieckim. Jej dopływy to: Zimna Woda, Kamieńska Woda (Młyńska Rzeka), Czarnoleśna (Grocholka), Lipnik, Kozłówka, Siedlecka (Bródek) i- tuż przed ujściem do Warty- Buczydło. W rejonie Kamienicy Polskiej rzeka zasilana jest wieloma strumykami z pól, często wysychającymi, nie posiadającymi swych nazw.
Czarka
Lewy dopływ Warty, czerpiący swe zasoby ze strug leśnych i mokradeł w rejonie Domońska, uchodzący do Warty w pobliżu tzw. Pustkowia Kowackiego.
Ta niewielka rzeczułka stanowiła po rozbiorach granicę Prus Południowych i Nowego Śląska, po 1809r. dzieliła departament kaliski od krakowskiego, wyznaczała granicę między powiatem częstochowskim, a olkuskim, następnie zawierciańskim i myszkowskim. Oddzielała posiadłości wsi Jastrzębie od majątku Kamienica Polska, należącego w drugiej połowie XVIII w. do Ignacego Wędrychowskiego, a następnie małżonków Sadowskich. Nad Czarką usytuowane były kopalnie rudy żelaza "Józef", "Piotr I-IV", nieco dalej "Wiesława" i "Aleksander".
Była niegdyś Czarka czystą, bystrą rzeczką, tworzącą na wiosnę rozlewiska. Miały tu swe siedliska czajki, a w wodach żyły dorodne szczupaki. Po melioracji przeprowadzonej w latach 60-ych XX w. jest to zaledwie strumyk.
Góra Kapuścińskiego, Góra Romanowska
Dwa spore wzniesienia, moreny czołowe, pozostałości po zlodowaceniach. Zawierają ogromne masy żwiru. Góra Kapuścińskiego była pozbawiona drzew. zbierano na niej macierzankę i rozchodnik na święcone wianki. Wypasano bydło. Było to miejsce palenia sobótek i spotkań młodzieży. W czasie wojny znajdował się tu punkt obserwacyjny. Góra Romanowska dawała się we znaki rowerzystom i furmanom. Na starej sośnie umieszczono kapliczkę. Po drugiej stronie na skarpie stał dom Szpondów. Przez lata eksploatowano tu żwir. Na miejscu żwirowni stoi dziś budynek urzędu gminy oraz budynek przedszkola. Na Romanowskiej Górze w lesie zbudowano budynek liceum, a później budynek szkoły podstawowej.
